Trekendeshi i Bermudeve

Termi trekendesh ka lindur nga forma qe ka hapesira ku ndodhin fenomene te pashpjegueshme. Ne nje linje te drejte nga Miami (Florida) ne Porto Rico dhe perseri nje tjeter linje nga Porto Rico ne ishujt Bermude, linje qe me pas rikthehet nga Bermudet ne Miami, te treja me nje gjatesi prej 1000 Miljesh seicila formohet ai qe eshte quajtur prej shume vitesh Trekendeshi i Bermudeve.

I ashtuquajturi trekendesh eshte bere objekt i nje sere shkrimesh sensacionale dhe i zhdukjeve te mistershme si dhe disa anomalive qe eshte pothuajse e pamundur te shpjegohen shkenceritsht apo brenda koncepteve tona per fiziken, kimine dhe vete kohen apo materien ne te.

Rasti zyrtar qe e shnderroi trekendeshin ne nje nga fenomenet me te mistershme dhe te frikshme te globit eshte ai i vitit 1945 me te famshmen Skuadriljen e 19. Ne daten 5 dhjetor te vitit 1945, 5 bombardues te rende te tipit Avenger rreth mesdites nisen nga baza ushtarake e Fort Lauderdale, Florida, per nje fluturim stervitor. Koha paraqitej mese e pershtatshme per nje fluturim te tille dhe ekuipazhi pervec nje piloti te ri, ishte me eksperience te mjaftueshme duke patur seicili te pakten 400 ore fluturimi.

Mbas pothuajse 2 oresh nga nisja e tyre, u kap nje mesazh qe mendohet se ka qene midis komandantit te skuadriljes dhe njerit prej piloteve i cili i thoshte qe kishte humbur orientimin. Instrumentat nuk funksiononin ndersa edhe vete komunikimi midis tyre kishte nderhyrje te forta ne frekuence. Mesazhe te shkeputura u vazhduan u kapen nga kulla e kontrollit ne Fort Lauderdale, Florida, dhe po ashtu nga disa drejtues anijesh te vogla private te ndodhura ne afersi.

Nga permbajtja e tyre kuptohet qe te gjithe kishin humbur orientimin, instrumentat keqfunksionin nga nje lloj nderhyrje e forte magnetike dhe vizibiliteti ishte pothuajse zero. Me pas sinjalet u nderprene dhe vetm heshtje. Nga Fort Lauderdale u ngrit nje avion kerkimi dhe fill mbas tij nje tjeter ne nje distance kohore te shkurter.

Kur avioni i pare ju afrua trekendeshit dhe ai zhduk ne nje re te bardhe (nga e cila nuk doli me kurre) ne kullen e kontrollit u kap nje mesazh qe thoshte Mos hajde mbas meje, o zot kjo nuk eshte tokesore....

Mbas ketij mesazhi avioni i dyte i kerkimit u kthye ndersa i pari u zhduk si te tjeret per te mos u gjetur me kurre. Cdo perpjekje per te gjetur ndonje gjurme nga skuadrilja e avioneve rezultoi e kote por fakti me trondites per kerkuesit ishte ai qe nuk u gjet asnje gjurme e vetme vaji motorash gje qe ndodh rendom ne raste rrezimesh ne det, ose ndonje nga objeket e vete avioneve ndonje xhakete shpetimi ose gjera te tjera te kesaj natyre.

Cdo gje dukej sikur ishte perpire nga uji.

Arsyeja pse u zgjata me kete "aksident" ka te beje me faktin qe prej asaj dite fama e trekendeshit mori perpjestime te medha dhe njohu nje lloj zyrtarizimi ndonese nga organizma te caktuara te qeverise amerikane, fenomeni kishte disa kohe qe po studiohej.

Qe prej asaj dite numri i raportive per zhdukje anijesh dhe aeroplanesh si dhe varkash te volga apo anijesh te medha eshte rritur ndjeshem. Nisur dhe nga kurajo e njerezve per te folur dhe me ne fund thyerja e heshtjes prej disa nga deshmitareve qe kane perjetuar situata te ndryshme brenda trekendeshit, lista e zhdukjeve fatkeqesisht eshte pasuruar ndjeshem.

Studiues te ndryshem te te gjitha fushave, fizikante, kimiste, oqeanologe, gjeologe, arkeologe etj i kane kushtuar jeten dhe pasionin e tyre studimit te ketij fenomeni dhe sot e kesaj dite ndonese kane dale shume teori per ate qe mund te ndodhi ne trekendesh, asnjera prej tyre nuk mund te quhet e provuar teresisht.

Nje prej tyre nga me prestigjiozet Carls Berlitz (seminarin e te cilit pata fatin ta degjoja ne Itali ne mars te vitit 1993) i cili eshte autor i shume librave per kete fenomen (njeri prej tyre i perkthyer edhe ne shqip Pa Lene Gjurme) ka mbledhur informacionin me te madh qe ekziston per trekendeshin duke e koordinuar punen e tij dhe me te famshmin ufolog Dr Carl Sagan apo Stanton Friedman dhe Allen Hynek si dhe me studiues te tjere te fushave te materies dhe fenomenve natyrale.

Ne nje pamje te pergjithshme per ate qe ndodh ne trekendesh ata kane dale me nje teori qe deri tani eshte nga me te qendrueshmet. Ana me pozitive e ketij studiuesi, ne ndryshim me shume te tjere eshte qe ai merr ne konsiderate cdo lloj teorie te paraqitur nga shkenctare te ndryshem madje i perfshin ato ne referimet e tij ne te gjithe auditoret e botes.

Me pak fjale gjeja me e zakonshme qe verehet ne Trekendesh nga anijet dhe sidomos nga avionet eshte ndryshimi i papritur i kohes. Nga nje pamje e qarte dhe nje qiell blu, papritur cdo gje shnderrohet ne nje mjegull te dendur ne nje te ashtuquajtur White Out qe nga pilotet shpjegohet si bashkimi i qiellit me ujin ne kuptimin e orientimit, pra mjegulla eshte kaq e denduar sa nuk arrin te shquash ku mbaron ajri dhe fillon uji.

Kesaj i shtohet edhe mosfunksionimi i plote i instrumentave magnetike si rezultat i nderhyrjeve shume te forta qe shmangin cdo lloj orientimi si dhe humbja pothuajse e plote e komunikimit si rezultat i daljes jashte perdorimit te aparaturave. Nje gje tjeter qe deshmohet rendom eshte dalja papritur e disa reve ne forme konike dhe ne momentin kur pilotet jane futur brenda tyre, eshte deshmuar qe per disa caste kane provuar nje lloj ndjesie sikur kane humbur gravitetin.

Nga disa pilote te forcave ajrore amerikane gjate nje stervitje ne kohen e krizes se raketave ose sic njihet nga te gjithe si konflikti kuban, eshte deshmuar qe jane "kapur" nga nje re e tille dhe ajo qe kane perjetuar eshte sa e mrekullueshme aq dhe misterioze dhe e frikshme.

Ne momentin qe grupi i avioneve futet ne re, humbasin komunikimin me kullen e kontrollit, instrumentat fillojne te keqfunksionojne dhe ajo qe i shtangu me shume ishte humbja e gravitetit si dhe pamja qe kishin para syve. Ne momentin qe u futen ne re e cila nga larg dukej e nje permase te vogel, qielli ishte i paster dhe shume i qarte. Ndersa ne momentin qe futen brenda rese ajo nuk kishte te mbaruar dhe cuditerisht ndryshonte forme duke u rrotulluar brenda vetes me shpejtesi.

Nga te gjithe pilotet pamja e brendeshme e rese pershkruhet si ne ngyjuren e aluminit dhe qe zgjatohej ne formen e tunelit. Ne fund te tunelit shikohej toke, po nje pamje shume e vecante per pilotet qe e njihnin mire ate zone te bregdetit. Ne momentin qe skuadrilja del nga reja, rifitohet komunikimi me radio, busulla fillon funksionimin por ajo qe ishte me shokuesja ishte qe te gjithe avionet kishin pershkuar nje distance prej me shume se 1500 miljes ne nje hark kohor prej 15 minutash.

Gje e pamundur per teknologjine tone pa harruar qe edhe sasia e karburantit te harxhuar ishte ajo qe zakonisht perdoret per nje fluturim rreth 100 mile. Per te mos harruar qe grupi i piloteve e pa veten e tyre shume shume largt destinacionit dhe per kete arsye ata nuk mund te njihnin bregdetit qe pane gjate kohes qe ishin brenda rese. Natyrisht kjo deshmi eshte e atyre fatlumeve qe i kane perjetuar gjera te tilla brenda Trekendeshit dhe kane dale gjalle prej tij por shume te tjere jane zhdukur pa lene gjurme.

Te kthehemi tek Berlitz dhe tek teorite e tij. Ai mbeshtet fort teorine qe ne zonen e trekendeshit ka nje shmangie te forte magnetike qe krijon nje lloj deformimi kohor si dhe dimensional (sipas koncepteve tona per dimensionin dhe njohurite qe kemi per ekzistencen e vetem 3 prej tyre).

Nje lloj force e pashpjegueshme ndodhet brenda trekendeshit, force e cila shpesh here shperthen duke thithur anije, aeroplane dhe njerez per te mos i kthyer me kurre. Nese keta fatkeq ne nje menyre ose tjetren perfundojne ne nje dimension tjeter apo ne nje bote me te mire, atehere le ti urojme qe te kthehen nje dite dhe te na tregojne per ato qe kane pare.

Eshte marre shume ne konsiderate edhe teoria e ekzistences ne trekendesh te nje lloj StarGate, ose nje lloj porte per te kontaktuar bote te tjera. Nga te gjithe njihet teoria e famshme e kontiniumit hapesire-kohe por brenda trekendeshit kjo duket sikur nuk para perfillet. Me pak fjale disa nga ligjet e fizikes qe ne njohim aty nuk perfillen. Shume anije kane humbje ne kohe, disa prej tyre pershkojne distanca qe nuk i justifikon as koha e shpnezuar, as karburanti dhe as teknologjia tokesore.

Shume prej tyre deshmojne per nje beteje te vertete magnetike brenda Trekendeshit te Bermudeve qe shoqerohet me shperthime te forta elektrike, eren e squfurit qe eshte e zakonshme gjate shperthimit te rrufeve si dhe pranine e mjeteve te panjohura nga teknologjia jone UFO dhe USO (Unidentifying Sea Object).

Per nje stuhi te tille magnetike ka deshmi dhe nga kronikat e Kristofor Kolombit ne nje nga udhetimet e tij brenda trekendeshit ku gjate nje stuhie magnetike ai humbi 6 nga anijet e tija te ngarkuara me ar dhe me sende te tjera te vyera.

Shume here jane deshmuar pamje te ufove ne kete zone sidomos gjate stuhive te tilla magnetike po ashtu dhe pamje te ufove qe zhyten me shpejtesi te ma imagjinueshme nen siperfaqen e oqeanit pa bere piken me te vogel te zhurmes dhe pa lene asnje gjurme ne uje.

Nje fenomen i tille eshte pare me shume ne Detin e Sargaseve, pjesa veri lindore e trekendeshit aty ku dhe aktiviteti magnetik eshte me i madhi. Disa studiues e lidhin veprimtarine e madhe magnetike ne kete zone si rezultat i efektit qe krijohet nga sistemi i propulsionit qe perdoret nga UFO dhe duke qene se pamja e tyre brenda trekendeshit deshmohet pothuajse nga te gjithe, kjo teori mbeshtetet si nga me te fortat per fenomenin. Shmangiet e pashpjegueshme ne kohe, ne distanca dhe crregullimi teresor i te gjitha aparaturave eshte gjithmone i pranishem.

Disa studiues mbeshtetin teorine e ekzistences se Atlantides ne zonen e trekendeshit. Te gjithe kemi degjuar per kontinentin e humbur (do bej nje shkrim me vone per kete gje) por edhe kjo teori eshte e lidhur me nje aktivitet jashtetokesor pasi mendohet qe nese kontinenti i fundosur eshte brenda trekendeshit atehere ai ne nje menyre ose tjetren ka lidhje me nje teknologji te panjohur nga shkenca jone dhe qe smund te shpjegohet tjeter vecse me nje prani aliene.

Te shkruash per Trekendeshin e Bermudes natyrisht do duheshin mijera faqe per te thene cdo gje qe dihet apo supozohet. Ajo qe ka me shume rendesi eshte qe cdo gje deri me sot nuk mund te provohet shkencerisht. Fenomenet qe ndodhin akoma nuk mund te kuptohen nga shkenca jone dhe sidomos nga botekuptimi jone per dimensionet dhe perkuljet e kohes.

Teoria e fundit qe po mbeshtetet nga nje grup shume brilliant shkenctaresh eshte ekzistenca e tuneleve ne hapesire qe mundesojne shkurtimin e distancave midis planeteve, sistemeve diellore dhe vete galaksive. Trekendeshi me fenomenet qe ndodhin eshte nje prove per kete teori. Plus teoria tjeter per ekzistencen e nje dimensioni te katert te cilin ne akoma nuk mund ta emerojme sepse koncepti jon eshte vetem 3 dimensional. Pra lartesi, gjeresi dhe gjatesi.

Cdo gje tjeter jashte ketij trinomi akoma nuk te perceptohet nga te gjithe sepse eshte jashte botekuptimit tone per ambjentin qe na rrethon.

Sic e thashe me siper qeveria amerikane (e shquar per fshehje informacioni apo per tendence keqinformimi) e ka anashkaluar te pakten zyrtarisht ate qe ndodh ne trekendesh por nga ana tjeter ka filluar prej shume kohesh te studioje fenomenin, majde shume me perpara sec mund te mendohet.

Rasti me tipik eshte ai i te ashtuquajtures Eksperimenti i Filadelfias i bere ne vitin 1943. Nepermjet krijimit te nje rryme te forte magnetike u arrit transportimi brenda casteve i nje destrojeri te marines amerikane nga Philadelphia, Pennsylvania, ne Norfolk, Virginia.

Anija USS Eldridge me nje ekuipash prej disa dhjetra vetesh u teletransportua brenda disa casteve ne nje distance qe do ti duheshin ore te tera navigimi. Fatkeqesisht eksperimenti pati pasoja shume te renda per ekuipazhin te cilet gjate teletransportimit u kthyen ne nje gjendje transparente dhe te temerruash shikonin gjymtyret dhe pjeset e tjera te trupit te beheshin te padukshme.

Shume prej tyre paten probleme mendore, disa vdiqen nga shkaqe te panjohura dhe disa u mbyllen neper institucione speciale dhe kur dolen prej andej, askush nuk deshironte me te fliste per ate qe kishte ndodhur. Cdo gje u mbulua nga heshtja dhe konspiracioni dhe duket sikur qeveria amerikane e ka nderprere kete eksperiment.

Per te mbyllur kete shkrim dua te shtoj nje tjeter fakt shume te cuditshem. Ne te njejten forme dhe ne te njejten zone, vetem se ne anen tjeter te globit tokesor ekziston nje tjeter trekendesh ne detin e Japonise qe quhet Trekendeshi i Djallit.

Cdo gje ketu ndodh ne te njejten menyre si ne trekendeshin e Bermudeve dhe fenomeni duket te jete i njejte perfshi zhdukjet dhe anomalite e tjera. Mbas nje studimi te detajuar rezultoi qe te dy trekendeshat perputhen plotesisht vetem se ne ane te kunderta te globit.

Misteri i Trekëndëshit të Bermudës
Avionët dhe anijet që zhduken në shumë raste nuk lënë asnjë gjurmë. Zhduken në kuptimin e vërtetë të fjalës

Trekëndëshi i Bermudeve: Çfarë ndodh

"Trekëndëshi i Bermudeve" (apo Bermudës) është një emër konvencionalisht i njohur për të treguar zonën e Detit të Karaibeve që përfshin Ishujt Bahamas, Ishujt Bermude, Porto Rikon dhe Kubën. Bëhet fjalë për një vend misterioz dhe njëkohësisht famëkeq, për shkak të fenomeneve të zhdukjes dhe të ndërhyrjeve që ndodhin.

Protagonistë janë pilotët e avionëve dhe të anijeve, të cilët shpesh kanë vërejtur se me të hyrë në këtë zonë busullat çmenden dhe sinjalet e radios humbasin. Është si të hysh në një botë tjetër, në një dimension tjetër. Pastaj, në mënyrë të papritur, gjithçka qetësohet dhe kthehet si më parë. Kurse herë të tjera, avionë dhe anije që kalojnë atje janë zhdukur në kuptimin e vërtetë të fjalës.

Zhdukjet janë verifikuar nga '800 në vitet '70 të '900-ës, por në realitet Kristofor Kolombi në '400-ën e kish vërejtur tashmë personalisht ekzistencën e energjive të çuditshme në vend.

Një rast veçanërisht domethënës ka ndodhur në vitin 1963, kur dy avionë, pa u përplasur njëri me tjetrin, do të rrëzoheshin njëkohësisht. Në realitet, anomali në kuptimin e vërtetë të fjalës nuk janë dhe aq zhdukjet sesa mungesa e mbeturinave.

Avionët dhe anijet që zhduken në shumë raste nuk lënë asnjë gjurmë. Zhduken në kuptimin e vërtetë të fjalës. Për këtë ekzistojnë dëshmi të shumta. Për shkak të këtyre ndodhive misterioze, trekëndëshi i Bermudeve është quajtur edhe "Trekëndëshi i Djallit" ose "Trekëndëshi i Mallkuar".

Trekëndëshi i Bermudeve dhe mbeturinat e mbytura: Studimi i Çarlz Berlicit
Çarlz Berlici është një studiues arkeologjie që ka kryer eksplorime nënujore. Në librin e tij "Atlantida kontinenti i tetë" (1984) i kushton një kapitull të tërë Trekëndëshit të Bermudeve, të titulluar "Mbeturina të mbytura në Trekëndëshin e Bermudeve".

Në këtë libër, Berlici përcjell dëshmitë e disa marinarëve të cilët kanë vërejtur nga lart ndërtime të mbytura në këtë zonë. Ka mundësi që të ekzistojnë mbeturina të mbytura?

Çfarë misteresh fsheh Trekëndëshi i Bermudeve?
Në konferencën "Mite dhe realitete të Atlantidës" është thënë se nën ujërat e oqeanit, pikërisht në zonën e Trekëndëshit të Mallkuar, gjendet një piramidë misterioze, ndoshta me origjinë atlantidase, e cila rrezaton një energji të fuqishme. Është kjo energji ajo që shkakton zhdukjet dhe që i çmend busullat dhe mjetet e tjera të komunikimit?

Në librin e tij, Berlici flet pikërisht për këtë piramidë, bile na thotë diçka më shumë. Jo vetëm që do të ishte vërtet piramida, por se do të kishte mbeturina arkitektonike në kuptimin e vërtetë të fjalës, midis të cilave një mur me origjinë të dukshme njerëzore.

Këto rrënoja u përkasin 12 mijë viteve më parë, në mos më shumë, edhe pse natyrisht shkencëtarët këmbëngulin që t'i deklarojnë se këto mbeturina janë "natyrore".

Me këtë "qytet" të mbytur është marrë Doktori Menson Valentin, që për 25 vjet me radhë ka studiuar dhe shqyrtuar zonën nënujore në fjalë. Doktor Valentini është paleontolog, gjeolog dhe arkeolog nënujor, pse jo dhe speleolog amator dhe pilot avionësh.

Gjatë një interviste të bërë me Berlicin, ai ka deklaruar: "E gjithë zona e Bahama Benksit, gjatë akullnajës së fundit, ndodhej sipër nivelit të detit dhe u mbyt nga shkrirja e mëtejshme e akujve. (...)

Në të gjithë zonën e Biminit ka një suksesion të vazhdueshëm skemash dhe modelesh arkitektonike, katrore dhe katërkëndore, të cilat përbëjnë konturet dhe dimensionet e atij vendi që ndodhet nën ujë. Mirëpo e gjitha kjo më bindi se dikur zona ishte e banuar nga popuj të lashtë. [...]

Në shkretëtirën e Naxkas në Peru kam parë figura gjeometrike me përmasa të ndryshme, të cilat përbëjnë provën e pranisë së lashtë të njeriut në këtë lokalitet dhe shumë figura të tilla janë të ngjashme me modulet e Bahama Benksit".

Duke vazhduar për sa i përket qëndrimit të shkencëtarëve: "Jam i bindur se motivi sipas të cilit shumë shkencëtarë hezitojnë apo deri refuzojnë për t'i vizituar këto dhe rrënoja të tjera misterioze dhe enigmatike, është për t'u kërkuar në faktin që kanë frikë se duhet të vënë në diskutim teoritë e tyre, shpjegimet e tyre sempliciste. [...] Preferojnë të vazhdojnë t'i konsiderojnë shumë rrënoja e statuja si kapriço të natyrës".

Pyetjes së Berlicit: "Cili popull mund t'i ketë ndërtuar këto rrugë apo mure?", Doktor Valentini i është përgjigjur:
"Të njëjtit njerëz që kanë bërë sferat e mëdha të Amerikës Qendrore, kokat e gurta të Tehuantepekut, platformat e mëdha mbështetëse të tempullit të Baalbekut në Liban dhe të atij të Maltës në Mesdhe, e njëjta racë që ka ndërtuar Stonhenxhin në Angli dhe muret ciklopike të Saksahuamànit dhe të Ollantajtambos në Peru, menhirët dhe rrugët e gurta të Bretanjës dhe rrënojat kolosale të Tiahuanakos në Bolivi, dhe statujat e Ishullit të Pashkëve - një racë parahistorike që ishte në gjendje të spostonte, përpunonte dhe realizonte blloqe gurësh gjiganteske, sipas sistemesh dhe metodash që vazhdojnë të mbesin mister për ne njerëzit modernë".

Energjia e kristalit dhe fuqia piramidale
Për të kuptuar më mirë se nga vjen energjia e rrezatuar nga kjo piramidë, duhet të marrim në konsideratë faktorë të tjerë. Në artikullin e tij "Perandoria e diellit", Pablo Ayo flet për një kristal që duhet të ndodhet në brendësi të kësaj piramide.

Ja se çfarë shkruan studiuesi: "Sipas sensitivit Edgar Cayce, në bazën e teknologjisë atlantidase ishin disa kristale, struktura atomike e të cilëve duhej modifikuar për të ndriçuar dhe përcjellë sasira të mëdha energjie të absorbuar nga toka, deti, dielli dhe nga yjet, si një lloj Vale Tesla e stërmadhe.

Shpesh këto kristale ndodheshin në brendësi ndërtesash të ngjashme me tempuj, të studiuara për të rritur potencialin e kristaleve.

Fantazi? Jo tamam. Në vitin 1970, një ekspeditë zhytësish amerikanë që po eksploronte në ujërat e Ishujve Bahamas, në kërkim anijesh të mbytura, u ndesh me një qytet të mbytur, të gjatë kilometra të tëra.

Doktor Rei Braun, i cili ishte midis zhytësve, gërmoi midis rrënojave një piramidë që "shkëlqente tamam si pasqyrë".

Disa dhjetëra metra nga maja e piramidave ndodhej një hapje që çonte në një dhomë të brendshme, në të cilën Brauni pa në ujin e pistë e të kripur një kristal të madh të mbajtur nga dy duar metalike.

Zhytësi kurajoz e mori kristalin dhe e nxori në sipërfaqe. Brauni e posedon akoma sot atë dhe pohon se kur e merr në dorë këtë kristal të rrumbullakët - në brendësi të të cilit ravijëzohen forma piramidale - ndjehet një "vibracion shumë i fuqishëm, por ndoshta është sugjestionim".

Po, ndoshta ose bëhet fjalë për potencial energjitik mbeturinë e kristaleve për të cilët fliste Cayce. "Ndërtesat e ngjashme me tempuj, të studiuara për të rritur potencialin e kristaleve", janë piramidat. Piramidat kishin pikërisht funksionin e kanalizimit të energjisë.

Nëqoftëse për të rrezatuar këtë energji të fuqishme nga piramidat e Ishujve Bahamas (që për pasojë duhet t'i korrespondojë të njëjtës piramidë të Trekëndëshit të Bermudës, veç në mos pastë më shumë se një) ka qenë kristali, duke parë që ky kristal sot ndodhet në duart e Doktor Braunit, nuk duhet të verifikohen më zhdukje apo interferenca nga viti 1970 e prapa (datë në të cilën ai ka nxjerrë kristalin nga fundi i detit).

Do të duhej të investigohej mbi datat e zhdukjeve. Nëqoftëse këto janë verifikuar njësoj, kjo nënkupton se piramida rrezaton energji, pavarësisht nga kristali ose që ekzistojnë shkaqe të tjera që duhen kërkuar.

Duke analizuar listat e zhdukjes së avionëve dhe të anijeve, të përcjella nga site Wikipedia dhe nga site të tjera internetore, vërejmë se zhdukjet kanë ndodhur të paktën deri në gjysmën e dytë të viteve '70.

Gjithsesi, nëqoftëse ekziston një piramidë, duhet konsideruar se piramida është në vetvete një kanalizues i energjisë pikërisht prej formës së saj.

Në librin e tij "Kultura enigmatike egjiptiane", Ernesto Baròn ia kushton kapitullin e katërt të librit pikërisht energjisë piramidale dhe shkruan: "Fjala piramidë rrjedh nga greqishtja "pyramidos", që do të thotë "zjarr në qendër", domethënë energji apo nxehtësi që merret në qendër apo në pikën qendrore të këtij trekëndëshi apo piramide.

Të tjerë ia atribuojnë emrin "piramidë" fenikasesh "pirimi-din", përkthimi i të cilës është "drita" apo "masa hyjnore".

Piramidat janë një lloj centralesh atomike përftuese, gjeneruese dhe transmetuese të energjisë. Përftojnë nga kozmosi tipe dhe nëntipe të ndryshme vibracionesh, që pastaj gjenerohen në brendësi të tyre për t'u kanalizuar apo transmetuar..

Ky akumulim energjie logjikisht ndodh edhe në male. Prova qëndron në faktin që kulturat e mëdha i krijuan tempujt e tyre kryesorë në male të mëdha të quajtur male të shenjta.

Kujtojmë për shembull Malin Olimp, seli e Zeusit, babait të zotave; Malin Sinai ku Moisiu mori Tabelat e Ligjit të Zotit; kodrinën ose malin e Montserratit në Katalonjë të Spanjës, ku ndodhet Kupa e Shenjtë e Krishtit, etj.".

Ekzagjerim apo realitet?
Siç shpjegohet deri këtu, Trekëndëshi i Bermudeve ka famën se është një vend shumë i rrezikshëm dhe emri i tij rrethohet nga një aureolë misteri dhe shqetësimi. Megjithatë, jo të gjithë janë dakord me faktin se ajo që ndodh, është efektivisht e pashpjegueshme.

Disa kritika i janë bërë pikërisht studimit të Berlicit (veç të tjerash, autor i një libri pikërisht mbi Trekëndëshin e Bermudeve, me titullin "Trekëndëshi i mallkuar", 1999).

Në fakt konsiderohet se një numër i caktuar të dhënash që ai i paraqet si reale, në të vërtetë janë të falsifikuara apo të ekzagjeruara. Studime të kryera në Amerikë, në vitin 1981, nga "United States Geological Survey", theksojnë se këto evenimente të çuditshme mund të jenë përcaktuar nga "emisione metani natyror që mund të bëhen një kërcënim për lundrueshmërinë e anijeve".

Megjithatë, edhe Kristofor Kolombi kur ka kaluar aty, ka vërejtur jo vetëm keqfunksionime të busullës, por edhe "drita vallëzuese në horizont".

Kjo u shpjegua me rënien e një meteoriti (vështirë të thuash se ky shpjegim është i besueshëm).

Ndoshta do të ishte e vërtetë që studimi i Berlicit është paksa i ekzagjeruar, ndoshta kristali nuk ekziston... por duke parë që piramida rrezaton energji (dhe kjo është provuar) dhe me sa duket një piramidë nën ujë ekziston, atëherë ka mundësi që shkaku i evenimenteve nuk është as meteoriti, as edhe emisionet e gazit metan.

Misteri i Trekëndëshit te Bermudave
Në brendësi të një zone të kufizuar nga një vijë imagjinare janë zhdukur një numër i konsiderueshëm avionësh dhe anijesh - Viti 1945 do të shënonte fillimin e sagës moderne Përpjekjet e pafuqishme të shkencëtarëve.

Ngjarje të çuditshme duket se kanë ndodhur në Oqeanin Atlantik përballë brigjeve të Shteteve të Bashkuara. Në brendësi të një zone të kufizuar nga një vijë imagjinare që bashkon Bermudat, Floridën dhe Porto Rikon, një trekëndësh, brinjët e të cilit janë secila rreth dymijë kilometra të gjatë, janë zhdukur në rrethana të mistershme një numër i konsiderueshëm avionësh dhe anijesh.

Qielli shkëlqente nga yjet dhe avioni DC-3 po i afrohej aeroportit të Majamit. Fluturimi nga San Juan (Porto Riko) po shkonte mirë. Krejt papritur, komunikimi mes kullës së kontrollit dhe avionit u ndërpre. Pothuajse menjëherë nisi një operacion i ngjeshur kontrolli. Koha ishte ideale, shikueshmëria në parametra optimalë, por nga ekuipazhi i DC-3 nuk kishte ngelur asnjë gjurmë. Ata ishin zhdukur në asgjë, agimin e datës 28 dhjetor 1948.

Të njëjtin fat kishte pësuar disa muaj më parë edhe Star Tiger, një avion linje i kompanisë “British South American Airways”, ndërsa po u afroheshin Bermudave. Disa javë pas zhdukjes së DC-3, Star Ariel, binjak i Star Tiger, kishte humbur çdo lloj kontakti me kullën mes Bermudave dhe Xhamajkës. Megjithë mjetet e panumërta të angazhuar në kërkime, incidenti mbeti një enigmë dhe asnjë pjesë e avionit nuk u gjet dot.

Por më 5 dhjetor 1945 është verifikuar edhe drama më e pabesueshme. Atë pasdite, pesë avionë raketahedhës Avenger të Marinës së Shteteve të Bashkuara u ngritën në fluturim nga baza e Fort Lauderdale për një fluturim të shkurtër stërvitor.

Ishte një mision rutinë, që përfundoi në një tragjedi të tmerrshme të rrethuar nga misteri dhe me vdekjen e mundshme të katërmbëdhjetë anëtarëve të ekuipazhit.

Edhe pse nuk kishte asnjë të dhënë për mot të keq, komandanti i skuadriljes komunikoi përmes radios se të pestë avionët kishin humbur rrugën dhe nuk ishin në gjendje të kuptonin drejtimin në të cilin po vazhdonin të fluturonin.

Disa çaste pas këtij mesazhi dramatik, komunikimi u ndërpre, për të mos rifilluar kurrë më. Dy avionë të Marinës u dërguan menjëherë në zonën ku mendohej se kishin humbur gjurmët e patrullës.

Pas disa orësh, edhe si pasojë e përkeqësimit të kushteve metereologjike, avionët që ishin nisur në kërkim të të humburve morën urdhrin për t’u rikthyer në bazë. Vetëm njëri prej tyre u kthye.

Kërkimet vazhduan për pesë ditë, por pa dhënë asnjë rezultat. Ky episod do të shënonte fillimin e sagës moderne të të ashtuquajturit Trekëndëshi i Bermudave.

Shumë incidente të tjera u shënuan gjatë viteve ’40. City Belle u gjet i braktisur pranë brigjeve të Bahamasit në vitin 1946, saktësisht një vit pas tragjedisë së TBM Avenger, dhe Rubiconi ishte shndërruar në një anije fantazëm që i drejtohej bregut përgjatë Floridës, kur u gjet në kushte të shkëlqyera në tetor të vitit 1944.

Por, në bordin e saj nuk kishte asnjë shenjë jete. Në vitin 1940 Gloria Colita u gjet e braktisur, por në kushte të shkëlqyera, përgjatë bregut perëndimor të Floridës në Gjirin e Meksikës.

Dhe duke u kthyer pas në kohë, në gusht të vitit 1935 imbarkimi La Dahama u shfaq në gjendje të përkryer në Trekëndëshin e Bermudave disa ditë pasi një tjetër anije e kishte parë gati në fundosje.

Në vitin 1931 anija norvegjeze Stavenger u zhduk në Bahamas së bashku me dyzet e tre burrat që kishte në bord, sikurse ndodhi edhe në një ditë të qetë prilli të vitit 1925 me anijen Raifuku Maru e cila do të lëshonte mesazhin e tmerrshëm: “Ejani shpejt, është e tmerrshme! Nuk mund të largohemi”.

Anija Carroll A. Deering u gjet e kapërthyer në Diamond Shoals në janar të vitit 1921 me vela të mbledhura.

Dy mace ishin të vetmet krijesa të gjalla të mbetura në bord. Gjëja më e çuditshme ishte se tryeza ishte e shtruar, në pritje të një ekuipazhi që nuk do të mund ta shijonte dot kurrë ushqimin e gatuar.

Në të njëjtin vit një duzinë anijesh humbi pa lënë asnjë gjurmë në të njëjtat koordinata. Në vitin 1918 Marina e Shteteve të Bashkuara sinjalizoi një tjetër zhdukje: behej fjale per anijen e transportit Cyclops, e gjatë rreth 170 metra me 309 burra në bord, në lundrim nga Barbados drejt Baltomorës.

Megjithëse ishte një nga imbarkimet e para e pajisur me radio në bordin prej saj nuk u lëshua asnjë sinjal SOS. Për të ushqyer më shumë misterin e kësaj ngjarjeje do të shërbenin edhe zhdukja në vitin 1941 në të njëjtat koordinata e dy anijeve simotra me Cyclops, Proteus dhe Nereus.

Çudia:Tragjedi të pashpjegueshme ?
Kristofor Kolombi, në udhëtimin e tij të parë drejt zbulimit të Botës së Re në vitin 1492 hasi në fenomene që tronditën ekuipazhin e anijes

Fama e trishtueshme e këtij deti haset edhe gjatë shekujve të mëparshëm. Një nga të parët që lundroi në ato zona, Kristofor Kolombi, në udhëtimin e tij të parë drejt zbulimit të Botës së Re në vitin 1492 hasi në fenomene që tronditën ekuipazhin e anijes së tij: një vetëtimë e zjarrtë ra mbi det, busullat u çorientuan dhe një dritë e çuditshme u shfaq në errësirën e natës.

Edhe pse referimet ndaj këtyre fenomeneve janë fragmentare, një ngjarje e dokumentuar është zhdukja e të paktën katër imbarkimeve amerikane në periudhën kohore mes viteve 1781 dhe 1812.

Në vitin 1840 Rosalie, një anije franceze, u gjet e braktisur pranë Nassau: vela të mbledhura, një ngarkesë e konsiderueshme e paprekur dhe e gjitha në gjendje të shkëlqyer. Një anije luftarake suedeze, Lotta, u zhduk në vitin 1866 pranë Haitit, e ndjekur dy vite më pas nga Viergo, një anije tregtare spanjolle.

Por një nga misteret më të mëdhenj të detit mbetet zhdukja e Atalantës në vitin 1880. Anija u nis nga Bermuda në janar për në Angli me një ekuipazh të përbërë nga treqind kadetë dhe oficerë dhe nuk u gjend më kurrë.

Zinxhiri i fatkeqësive vazhdon në vitin 1884 me Miramonin, një anije me vela italiane e nisur nga Nju Orleans dhe e zhdukur në hiç. Në tetor të vitit 1902 anija gjermane Freya do të gjendej e braktisur në këto brigje.

Historia duket se përsëritet edhe në kohët më të afërta: kushte të mira metereologjike, asnjë problem mekanik, komunikime normale me radio, dhe më pas heshtje totale. Pothuajse asnjëherë nuk janë gjetur relike apo është marrë ndonjë mesazh kërkese për ndihmë.

Përjashtimi i vetëm do të ndodhte në shkurt të vitit 1953, kur një avion anglez me tridhjetë e nëntë persona në bord do të lëshonte një SOS ndërsa gjendej në veri të Trekëndëshit: kërkesa për ndihmë u ndërpre papritur. Operacionet e shpëtimit nuk dhanë asnjë rezultat.

Në mars të vitit 1950 një katërmotorsh Globemaster amerikan i nisur drejt Irlandës u zhduk në Trekëndësh, i ndjekur disa muaj më pas, nga anija Sandra; ishte një natë e qetë tropikale dhe anija transportonte 340 tonelata me insekticide.

Incidentet kanë vazhduar pa pushim: një Super Constellation i Marinës në vitin 1954 me 42 persona në bord; Sourthen Districts e mbushur me një ngarkesë squfuri në të njëjtin vit; jahti Connemara IV i gjetur i braktisur në qendër të Trekëndëshit në vitin 1955.

Një vit më vonë do të ishte radha e një Marine Sky Raider me 10 persona në bord. Në janar të vitit 1958 botuesi Harvey Conover së bashku me disa familjarë u nis nga Key West në jahtin e tij drejt Majamit.

Të gjithë u zhdukën përgjithnjë. Në vitin 1962 një avion cisternë KB-50 i Forcave Ajrore u ngrit në fluturim nga baza ajrore e Langley (Virxhinia) me drejtim ishujt Azzore me nëntë persona në bord.

Pak kohë pas ngritjes kulla e kontrollit mori një mesazh të shkurtër, i cili tregonte për një avari. Megjithë kërkimin intensiv, akoma edhe një herë nuk do të gjendeshin gjurmë të të zhdukurve.

Në korrik të vitit 1963 Marina dhe roja bregdetare amerikane u impenjuan për dhjetë ditë në kërkimet e Sno’Boy, një peskarexhë, gjurmët së cilës kishin humbur në afërsi të Xhamajkës.

Dy muaj më pas do të ishte radha e dy avionëve çisternë KC-135. Kur mbeturinat e tyre u gjetën në afërsi të Bermudave, u mendua për një përplasje në ajër, por gjetja e copëzave të tjera në largësinë 160 milje e shtoi misterin.

Nëse avionët nuk ishin përplasur me njëri-tjetrin, si mund të shpjegohej rënia e tyre simultane? Por, ngjarjet misterioze nuk do të përfundonin këtu.

Në qershor të vitit 1965, në qershor, një avion C-119 i Forcave Ajrore Amerikane u zhduk pashpjegueshmërisht pasi kishte lëshuar një mesazh të pakuptueshëm.

Në janar të vitit 1967 i njëjti fat i takoi edhe një avioni transporti Chase YC-122 gjatë një fluturimi të shkurtër mes Fort Lauderdale dhe Bimini.

Në korrik të vitit 1969, megjithë kushtet e shkëlqyera metereologjike, u gjetën pesë imbarkime të braktisura. Muajin pasardhës, edhe Bill Verity, një lundërtar ekspert në fushën e tij, u zhduk në Trekëndësh.

Të tjera ngjarje të pashpjegueshme ndodhën gjatë viteve në vazhdim. Në vitin 1971 do të humbnin anije transporti si Elisabeth dhe El Caribe.

Në vitin 1973, ishte Anita, anija më e madhe e transportit të mallrave që e nisur nga Norfolku do të humbte përgjithnjë në ujrat e famëkeqit Trekëndësh i Bermudave.

Bermuda, pilotët që u ringjallën 45 vite pasi ishin zhdukur
Data e misionit të tyre ishte 27 janar 1945 dhe ishte i orientuar drejt ishujve të Bermudës, në hapësirën e quajtur "Trekëndëshi i Bermudeve"

Dëshira e njeriut për të parashikuar të ardhmen, si dhe për të ndikuar në ngjarjet e së kaluarës, kanë qenë vazhdimisht preokupim i tij i fshehur. Duke filluar nga shkrimtarët e ndryshëm të botës fantastiko-shkencore e deri tek sharlatanët e shumtë, është munduar që t'i tregohet njerëzimit diçka në lidhje me ngjarjet dhe rrjedhën e tyre, në të cilat mund të ndikohet drejtpërdrejtë, duke përdorur të ashtuquajturën makinë kohore.

Mirëpo, nuk janë marrë vetëm këta me këtë problematikë. Kjo çështje i ka munduar në njëfarë mënyre edhe filozofët e ndryshëm e madje edhe shkencëtarë të njohur të kohërave të ndryshme, duke u nisur nga Isak Njutoni e gjer tek Albert Ajnshtajni dhe shkencëtari i famshëm i kohës së sotme, Stiven Hoking. Problemi që kanë shtruar këta të tre dhe shumë të tjerë është zhvillimi i ngjarjeve dhe i dukurive natyrore në kohë dhe hapësirë.

Në mënyrë më të moderuar këtë e studioi Ajnshtajni në "Teorinë e relativitetit", në të cilën i shpjegoi gjërat në katër dimensione (tri hapësinore dhe një kohore), ndërsa Hokingu në librin e tij, "Bing Bangu" i studioi në mënyrë më të zgjeruar përmes 11 dimensioneve (7 hapësinore dhe 4 kohore).

Fakti që përmendet në studimet e tyre është i ashtuquajturi "dilatacioni kohor" apo "zgjerimi i kohës". Duke u nisur nga formula e njohur E=m x c2 është munduar të tregohet që materia dhe energjia janë të lidhura ndërmjet tyre në mënyrë të pandashme.

Në një eksperiment që është bërë lidhur me këtë problem, është ai i matjes së kohës nga dy vështrues: njëri në lëvizje e tjetri në qetësi. Ndërkohë që i pari, me orën e tij, fluturonte me aeroplan supersonik, i dyti, qëndronte në tokë dhe nuk lëvizte fare.

Me të zbritur në tokë u vërtetua se ora e të parit po ngecte prapa në krahasim me vështruesin e dytë, i cili kishte qëndruar në tokë i palëvizshëm. Por, ç'do të ndodhte kur njeriu të lëvizë me shpejtësi të dritës prej 300.000 km/s apo përafërsisht sa ajo d.m.th. 298.500 km/s pra, sa 99.5% e shpejtësisë së dritës?

Sipas Ajnshtajnit, njeriu do të plakej dhjetë herë më ngadalë se sa njerëzit e tjerë, që qëndrojnë në tokë. Kjo që u tha më lart nuk është teorikisht e parealizuar, por në kohën në të cilën jemi duke jetuar është teknikisht e pamundshme për shkak të problemeve të ndryshme të pazgjidhura. Pra, në këtë mënyrë të shqyrtimit të problemit u gjet metoda se si të parashikohet e ardhmja. Por si të ndikohet tek e kaluara?

Këtij problemi në mënyrë serioze i është përkushtuar z. Hoking ku përmend "vrimat e zeza" që ndodhen në kozmos. "Me ndihmën e tyre", thotë ai, "është e mundur që të udhëtohet në kohë, pasi ato në një farë mënyre paraqesin tunelet kohore. Problemi qëndron në atë që nuk dihet se sa kohë do të kthehet njeriu prapa në kohë, pastaj problemi i paradoksit kohor ose në mënyrë të ndikimit të rrjedhës së saj për të ardhmen.

Hokingu përmend një rast të pazakonshëm ku kishte marrë pjesë në rolin e ekspertit. Ngjarja kishte ndodhur në qershor të vitit 1990. Gjatë emetimit të programit amerikan CBS, papritmas u ndërpre programi për një lajm sensacional.

Në bazën ushtarake amerikane kishin ateruar pesë aeroplanë gjuajtës - bombardues amerikanë të tipit "Spitfajer" të Luftës së Dytë Botërore. Me radiomarrëse ata lajmëronin bazën se, "kishin kryer misionin e tyre ushtarak me sukses dhe po prisnin leje për aterrim".

Aterrimin e tyre e raporton kol. Benjamin Bruks dhe kapitenët: Antoni Reinhard, Benjamin Helg dhe Donald Viks. Zbritja e pilotëve i befasoi shumë ata, sepse shumë gjëra kishin ndryshuar. Lajmi me kaq u ndërpre në televizion, sepse autoritetet ushtarake ndërhynë dhe nuk lejuan xhirimin e mëtejshëm, me arsyetim se po xhironin sekretet ushtarake të bazës.

Më tej, rrëfen Hokingu, unë mora pjesë në të ashtuquajturën "operacioni i sigurimit", ku edhe pata kontakt direkt me ta. Pilotët në fjalë qenë tepër të shokuar nga ajo që u kishte ndodhur. Mbas marrjes në pyetje arritëm që të kuptojmë se, ekuipazhi kishte pasur për detyrë që të zbulojnë nëndetëset japoneze që lundronin nëpër Oqeanin Paqësor.

Misioni i tyre kishte qenë tepër delikat, sepse ata kishin shfrytëzuar një korridor ajror fare pak të njohur për pilotët. Data e misionit të tyre ishte 27 janar 1945 dhe ishte i orientuar drejt ishujve të Bermudës, në hapësirën e quajtur "Trekëndëshi i Bermudeve".

Në fillim autoritetet ushtarake nuk u kishin besuar, duke menduar se bëhej fjalë për spiunë apo mashtrues. Lajmi për vizitorët e paftuar arriti edhe në Pentagon dhe hulumtimet lidhur me këtë rast i morën përsipër oficerët e lartë të Armatës Amerikane. Identiteti i pilotëve së shpejti u vërtetua: pilotët e eskadrilës ishin shpallur "të humbur në aksion" para 45 vjetëve dhe nuk dihej asgjë për fatin e tyre. Se si është e mundur që këta të shfaqen në këtë kohë, askush nuk ishte në gjendje ta tregonte.

Koloneli Bruks gjatë bisedës me Hokingun rrëfen se atë ditë, gjatë fluturimit mbi zonën e përmendur, ata befas kishin humbur kontrollin mbi aeroplanët e tyre. Aparatet e navigacionit dhe instrumentet e tjera matëse tregonin shenja të mosfunksionimit. Ndërkohë që ata po mundoheshin të stabilizonin aeroplanët, u verbohen sytë nga një dritë e bardhë, e cila i gëlltiti dhe në atë moment ata nuk dinin asgjë për vete.

Stiven Hokingu thotë se, rastet e zhdukjes pa gjurmë të anijeve dhe aeroplanëve, bashkë me personelin e tyre përcjellës dhe me pilotë, janë të dokumentuara, por rasti me të cilin kishin të bënin ishte unik.

Në Pentagon, Hokingu mbajti referat të gjatë me rastin e "ringjalljes" së pilotëve. Ai thotë se, "Trekëndëshi i Bermudeve" dhe drita e bardhë që buron nga ajo, në të vërtetë paraqet vrimën kohore, në të cilën pilotët kishin hasur rastësisht dhe pikërisht kjo u kushtoi atyre që 45 vjet të gjenin rrugën e kthimit. Ajo çka është më interesante është se pilotët nuk ishin plakur aspak.

Rasti i pilotëve të humbur është vetëm një nga rastet e shumta të zhdukjes së objekteve në të. Dokumentet e ndryshme që datojnë nga shekulli XVIII tregojnë se aty janë humbur anije të ndryshme tregtare, e gjer në kohën e sotme kur kanë humbur fregata, tanker e kush e di se çfarë tjetër.

Se në çfarë kohe do të paraqiten ato është vështirë të parashikohet, pasi principi i punës së "Makinës kohore" nuk dihet, thotë Hokingu, dhe vazhdon: - Me rastin që kam studiuar është vërtetuar se, "Makina kohore" me të vërtet punon. Dyert e kohës, siç duket janë hapur, por nuk dihet se ku dhe nga të çojnë.

BBC -ja "zgjidh" misterin e Trekëndëshit të Bermudës
BBC vë nën shenjestër filmat aventuresk, të cilët u kanë përcjellë ekranit të vogël dhe atij të madh frikën, misterin dhe kanë krijuar kështu mite që ndoshta nuk ekzistojnë.

Për vite me radhë ato kanë mbuluar me një vello misteri dhe tmerri Trekëndëshin e famshëm të Bermudës, duke krijuar kështu breza të tërë të apasionuarish.

Njerëzit duan të dinë më shumë, shkrimtarët duan të shkruajnë për të ndoshta, duke luajtuar pak me fantazinë dhe duke zmadhuar më tej mitin, shkencëtarët duan të jenë të parët të zbardhin misterin e madh, duke ngritur hipoteza në ajër.

Nuk ka më histori rreth avionëve që humbasin papritmas të gjitha gjurmët e tyre ose anije të shumta që zhduken nga çfarëdolloj radari. Misteri i trekendëshit, në kulmet e të cilit gjenden brigjet e Floridas, ?shulli i Porto Rikos dhe arkipelagu i Bermudës duket se është i destinuar për të humbur efektivitetin e tij. Me pak fjalë, Trekëndëshi i Bermudës që sot mund t'i frikësojë më pak njerëzit.

MISTERI U ZBARDH - Në përgatitjen e një serie të re radiofonike për një përçues britanik, janë gjetur disa prova të forta, të cilat mund të japin një shpjegim racional për zhdukjen e dy avionëve tregtare rreth fundit të viteve '40.

Me të gjithë propabilitetin, në një rast është folur se zhdukja ka ndodhur për shkak të mbarimit të paparashikuar të karburantit, ndërsa zhdukja e dytë ka ndodhur për shkak të një defekti teknik, që kishte aeroplani në arkitekturën mjaft të varfër të tij. Rreth gjashtëdhjetë vjet më parë, ishin hapat e parë të fluturimeve tregtare nga Londra për në Bermudë dhe normalisht nuk kishin informacione rreth asnjë rreziku.

Domosdoshmëria e një uljeje në Azzorre për t'u rifurnizuar me karburant para se të nisej përsëri për dy miljet e fundit të udhëtimit, duke mos harruar se në atë kohë kjo përfaqësonte fluturimin e pasagjerëve pa asnjë ndalesë më të gjatë në botë, e ka bërë avionin të arrijë limitin e tij të potencialit.

OBJEKTET E RIGJETURA - Më 30 Janar 1948 një Avro Tudor IV i British South American Airways - një avion ushtarak i konvertuar për shërbim ajror për shkak të masave të sigurisë së tij, u zhduk misteriozisht pa lënë asnjë gjurmë. Dhe humbën jo vetëm gjurmët e tij, por edhe gjurmët e 30 personave në bord.

Investigimet zyrtare arritën në përfundimin se ajo çfarë kishte ndodhur ishte e shkruar që të mbetej një mister i pazgjidhshëm. Në të vërtetë, sipas ekspertëve të BBC-së, ekzistojnë disa prova të ndryshme që tregojnë se avioni kishte probleme teknike dhe atmosferike që kanë shkaktuar jo vetëm probleme, por edhe zhdukjen e tij edhe para se të arrinte në Azzorre.

Fluturimi në fakt duket se është pilotuar me vështirësi të mëdha deri në dymijë këmbë lartësi, duke çuar kështu në një harxhim tejmase më të madh karburanti, mungesa e oaoritur e të cilit është prova më e fortë për një ndalesë të papritur në ajër.

Edhe për sa i përket zhdukjes së dytë, rreth një vit më pas, avioni protagonist ishte një Avro Tudor IV. Sërisht asnjë gjurmë të trupave apo mbetjeve të avionit.

Këtë herë, nuk ka asnjë dyshim se fluturimi është mbajtur në tetëmbëdhjetë mijë këmbë lartësi në një kohë me qiell të hapur: në këtë mënyrë përjashtohen problemet e mundshme të mungesës së karburantit. Sipas atyre që kanë vëzhguar me imtësi dokumentet e investigimit, problemi në këtë rast ka qenë i natyrës tërësisht teknike.

Në veçanti, thuhet se ka ndodhur një shpërthim i papritur për shkak të një rrjedhje avulli hidraulik, e cila ka ardhur në kontakt me sistemin e ngrohjes. Një hipotezë e mundshme përderisa në atë kohë teknikat e sigurisë ishin pak a shumë të vakëta dhe një rol shumë të rëndësishëm ka luajtur mungesa e sitemeve antizjarr automatike.

MISTERI NË TRYEZË - Në të dy rastet nuk bëhet fjalë pra për hipoteza më shumë fantazie seç duhet. Nuk bëhet fjalë për njerëz që kanë udhëtuar para apo prapa në kohë, as për forca aliene që tërheqin çdo gjë për ta transportuar në planete të tjera as për universe paralele. Një investigim i imtësishëm dhe shkencor mund të kishte arritur pa problem në të njëjtin konkluzion me BBC-në.

Megjithatë, nuk është e vështirë të imagjinosh se studiuesit, shkrimtarët dhe shkencëtarët e ndryshëm që kanë dashur të hedhin dritë mbi misterin famëmadh, janë kushtëzuar së tepërmi nga miti i zhdukjeve, i kanë anashkaluar faktet evidente dhe janë magjepsur nga shkaktarët e jashtëm.

Në këtë mënyrë nuk kanë bërë gjë tjetër përveç se i kanë shtuar një fije misteri më shumë Trekëndëshit të famshëm dhe të tmerrshëm.